منیره رفیعی مقام سوم کشوری کونگفو را کسب کرده است 
فردین عبودی از پنجسالگی نقاشی میکشد 
داوری مسابقات محلات از لیگ برتر سختتر است
چوپانی| فوتبال پديده نوپايي است كه باوجود قدمت نهچندان زيادش، طرفداران بسياري دارد. اين ورزش در ميان مردم چنان محبوبيتي دارد كه میهمانيهاي خانوادگي را نيز تحت تاثير قرار میدهد و بحثهاي داغي بهپا ميكند. اين هفته بهسراغ يكي از ركنهاي اساسي فوتبال، يعني داوري رفتهايم تا شما را با يكي از داوران بينالمللي استان كه در منطقه ما سكونت دارد آشنا كنيم. عباس مهديزاده ميهمان تحريريه شهرآرامحله است تا برايمان از زندگي ورزشي و آغاز دوران حرفهاي داورياش بگويد.
كسب تجربه توأم با تحصيل
همه ما از دوران کودکی آرزوهای ریز و درشتی را در سر میپروراندیم که گاه در گذرزمان یا از یادمان میرفت یا بهعمد از آنان چشمپوشی میکردیم، اما افرادی هستند که برای رسیدن به آرزوهایشان تلاش میکنند. عباس مهدیزاده داور ملی محله شریعتی مشهد ما نیز از همین افراد است.
از او میخواهم از خودش برایمان بگوید. او در پاسخ چنین توضیح میدهد: متولد سال ۱۳۶۰ هستم. از همان ابتدا راه خودم را انتخاب کرده بودم، با توجه به علاقهای که داشتم در سال تحصیلی ۷۵-۷۴ در دبیرستان تربیتبدنی نامنویسی کردم. بعد از شرکت در کلاسهای داوری در مقطع دبیرستان، در سال ۷۷ بهصورت رسمی کار داوری را شروع کردم. او با اشاره به اینکه کنار کسب تجربه، تحصیلات هم لازم است.
خاطرنشان میکند: در این مدت همزمان با شرکت در مسابقات مختلف مقاطع تحصیلی را پشتسر گذاشتم و در حالحاضر دانشجوی فوقلیسانس در رشته تربیتبدنی هستم. در سال ۸۶ موفق شدم بالاترین سطح داوری در ایران یعنی داوری ملی را بگیرم.
در سال ۸۶ موفق شدم بالاترین سطح داوری در ایران یعنی داوری ملی را بگیرم
محبوبيت فوتبال من را مجذوب خودش کرد
او خاطرنشان میکند: نميدانم در فوتبال چهرازي نهفته كه اينگونه توجه مردم را بهخود جلب كردهاست. بسيار ورزشهاي متنوعي هستند كه فوتبال بر آنها سايه افكنده است. مهديزاده در مورد ساير علايق ورزشياش ميگويد: در سالهايي كه دانشجوی دانشگاه تربيتبدني شهيدمنتظري بودم به هندبال گرایش پیدا کردم و تا داوري در ليگ استان نیز پيش رفتم، گرچه امكان پيشرفت در داوري هندبال تا سطح كشور برايم فراهم بود و استادانم منرا به آن تشويق ميكردند اما در نهايت محبوبيت فوتبال در نزد مردم منرا به سمت این رشته ورزشی كشاند.
سابقهاي پربار از سالهاي داوري
برای پیشرفت در هر زمینهای تلاش و پشتکار نیاز داریم. مهدیزاده نیز ۱۵ سال در عرصه داوری فوتبال تلاش کرده است. او از فعالیتهایش در این زمینه چنین میگوید: داوری را از مسابقات باشگاهی مشهد شروع کردم و در این مدت موفق به قضاوت در لیگبرتر نیز شدم.
در مسابقات لیگ دستهیک حضور داشتم که بهدنبال آن امکان سوتزدن در جامآزادگان برایم فراهم شد، اما بنا به دلایلی نرفتم. از دومین دوره مسابقات محلات که در سال ۷۷ برگزار شد بهعنوان داور، سرپرست زمین و سرپرست فنی در دورههای مختلف بعدی حضور داشتم. در چند دوره اخیر در مسابقات شهرداری منطقه ۱۰ نیز به عنوان سرپرست زمین فوتبال فعالیت میکنم.
این داور منطقه ما فقط در مسابقات داخلی داوری نکرده بلکه در مسابقات بینالمللی نونهالان نیز شرکت داشتهاست و در اینخصوص توضیح میدهد: سال ۸۵ برای نخستینبار در سطح آسیا مسابقات بینالمللی نونهالان (زیر ۱۴ سال) برگزار شد که درآنجا بهعنوان کمکداور فعالیت کردم و در مسابقه تاجیکستان- ترکمنستان و ایران- تاجیکستان نیز کمکداور بودم.
داوری را از مسابقات باشگاهی مشهد شروع کردم و در این مدت موفق به قضاوت در لیگبرتر نیز شدم
داوري مسابقات محلات، سختتر از داوري ليگبرتر
مهديزاده داوري خود را از سطح محلات آغاز كرده و با كسب تجربه در اينراه توانسته در مسابقات بينالمللي نيز حضور يابد. او سختي داوري در مسابقات محلات را اينگونه توضيح ميدهد: داوري در مسابقات محلات از داوري در ليگبرتر كشور سختتر است و داوراني كه بتوانند در مسابقات محلات قانون را در زمين اجرا كنند بهمراتب از داوران ليگ موفقترند زيرا بازيكنان محلات آشنايي چنداني با قوانين ندارند و همين امر كار را سختتر ميكند.
علاوه بر اين وجود ردههاي سني جوانان و نوجوانان و نونهالان در مسابقات محلات به اين سختي دامن ميزند زیرا در اين ردههاي سني بازيكنان كم سنوسال با عاطفه و عشق وارد زمين ميشوند و داوری باید به گونهای باشد كه ضمن پياده كردن قانون در زمين، به عاطفه و احساس آنها لطمهاي وارد نکند.
وي ميافزايد: خوشبختانه مديران قبلي و كنوني برای داوراني كه ميخواهند خود را محك بزنند و كسب تجربه كنند در مسابقات محلات اين امکان را فراهم کردهاند. اتفاقات و خطاهايي كه در مسابقات رسمي و باشگاهي بهندرت صورت گيرد، در مسابقات محلات بهوفور ديده ميشود. من در سطح محلات اشتباهات بسياري انجام دادهام اما همانها باعث شد كه امروز تجارب زيادي داشته باشم.
كسي را به كارم تشویق نميكنم
او در اين زمينه ميگويد: پدر و مادرم از مشوقان اصليام بودند و پس ازدواج نيز همسرم از من حمايت ميكرد. بهخصوص در اين چندسال اخير هرگاه در اثر مشكلات پيشآمده در هئيت داوري استان بيانگيزه ميشدم او من را حمايت ميكرد. مهدیزاده ادامه ميدهد: دوستاني مثل آقايان جاهدي، اكبرنژاد، تقيپور و بهخصوص نخعيشريف من را بسيار ياري كردند، اگر این افراد نبودند، فوتبال استان پيشرفتي نميكرد.
این داور منطقه ما با اشاره به اينكه به كارش عشق ميورزد ميگويد: چون بهكارم علاقه داشتم خوب و بد آن را پذيرفتم اما باتوجه به اتفاقاتي كه در سال اخير در فوتبال استان افتاده، اينكار را به كسي توصيه نميكنم. وقتي ضابطه مشخصی وجود ندارد، شايستهسالاري از بين رفته و براي كارم ارزش قائل نيستند، كسي را بهاين كار تشویق نميكنم.
دلي پر از انتظارات برآوردهنشده
مهديزاده دلي پردرد از انتظارات برآوردهنشده دارد و ميگويد: متاسفانه در هئيت داوران استان، ضابطه و برنامه مشخصي وجود ندارد. اگرچه دوستان برنامه مدوني را تصويب كردهاند اما خودشان بهآن برنامه عمل نميكنند.
او ادامه میدهد: آرزودارم که اوضاع هئیت دوران به ۱۰ سال گذشته بازگردد. زیرا با روند پیش آمده، افرادی که شایستگی ندارند در هیئت داورانبینالمللی حضور پیدا میکنند و دیگر استان گزینه پیشنهادی به هیئت داورانبینالمللی نخواهد داشت. بین داورانبینالمللی و داروانی که اکنون فعالیت میکنند، یک نسلسوزی رخ داده است، زیرا مسئولان زمینه مناسب برای رشد و ترقی داوران را فراهم نمیکند.
*این گزارش چهارشنبه، ۱۷ آبان ۹۱ در شماره ۲۹ شهرآرامحله منطقه ۱۰ چاپ شده است.
لینک کوتاه
آوا و نمــــــای شهر
